Informacja dotycząca plików cookies
Serwis wymaga plików cookies do prawidłowego działania strony. Korzystanie z serwisu bez zmiany ustawień dla plików cookies oznacza, że będą one zapisywane w pamięci urządzenia. Ustawienia te można zmieniać w przeglądarce internetowej.
Grecka flaga, która 1 grudnia 1913 roku powiewała nad twierdzą Frikas w Chanii była namacalnym dowodem tego, jak silne związki łączą Kretę z kontynentalną Grecją. Mimo setek lat zależności od innych mocarstw, Kreteńczycy nigdy nie wyzbyli się swojej kultury oraz własnych tradycji. Chociaż przyjęli oni niektóre z norm narzuconym im przez okupantów, z czasem przyjmując je jako własne, to jednak w ostateczności wszelkie próby większej asymilacji były przez nich wyraźne odrzucane.
Na przestrzeni 465 lat panowania Wenecjan, oraz ponad dwóch wieków obecności wojsk osmańskich na Krecie, okupanci nigdy nie mogli się czuć na tej wyspie zbyt pewnie. Kolejne powstania Kreteńczyków, dobitnie przypominały o tym kto jest prawdziwym gospodarzem tych ziem. Mimo tego że większość rebelii zostało krwawo stłumionych, to jednak mieszkańcy wyspy nigdy nie porzucili myśli o ostatecznym wyswobodzeniu się spod jarzma niewoli.
W końcu po wielu wiekach starań na przełomie XVIII i XIX wieku pojawiła się szansa na przeprowadzenie udanego powstania, które ostatecznie otworzyło drogę do wolności oraz zjednoczenia z Grecją. Wojska tureckie do samego końca starały się tłumić te zrywy narodowościowe. Jednak osłabione Imperium Osmańskie nie mogło pozostawać głuche na międzynarodowe oburzenie wywołane tymi brutalnymi interwencjami Turków.
Ostatecznie pod koniec 1898 roku w wyniku presji europejskich mocarstw, Kreta uzyskuje status autonomii znajdującej się pod pretokteratem Imperium Osmańskiego. W wyniku interwencji przeprowadzonej przez międzynarodowe siły, wojsko tureckie zostaje zmuszone do wycofania się z terytorium wyspy. Tego samego roku na początku grudnia funkcję najwyższego komisarza objął książę Grzegorz. Ten symboliczny moment można uznać definitywne zakończenie panowania Imperium Osmańskiego na Krecie.
Spiros Kayales - jeden z bohaterów, którego czyny przybliżyły zjednoczenie Krety z Grecją.
Kilkanaście kolejnych lat pokazało, że droga do prawdziwego zjednoczenia z Grecją to wciąż odległa perspektywa. W 1908 roku kreteńscy deputowani, korzystając z zamieszania panującego w Turcji, ogłosili jednostronne zawarcie unii z Grecją. Dotychczasowa flaga autonomii kreteńskiej została zastąpiona przez grecką, a nadrzędnym dokumentem regulującym wszelkie prawa została uznana grecka konstytucja. Cała arena międzynarodowa, w tym również i Grecja będąca stroną tego aktu, nie uznała jego prawomocności. Kreta wciąż była uznawana za autonomiczne państwo niezależne od Grecji. Dopiero w 1912 roku Grecja uznała związek z Kretą, a 1 grudnia 1913 zorganizowana zostaje oficjalna ceremonia zawarcia unii. Właśnie tego dnia na fortecy Frikas znajdującej się w Chanii wciągnięta została grecka flaga będąca symbolem zjednoczenia Grecji i Krety.
Symboliczny początek ulicy 25 Sierpnia wyznacza dawny Plac Lwa ze słynną fontanną Morosiniego, jej koniec określa morze oraz zabudowania portowe. Chyba nie ma ładniej położonego deptaka w Heraklionie. Idąc ulicą w dół, już z daleka widzimy błękit morza zaś mnogość różnego rodzaju knajpek zachęca do zrobienia sobie przerwy w zwiedzaniu. Czy jednak zastanawialiście się kiedykolwiek spacerując tą pięknie położoną ulicą, skąd wzięła się jej nazwa? Co właściwie wydarzyło się tego dnia w 1898 roku, że jedna z głównych ulic miasta Herkulesa została nazwana tą datą? Ulica 25 sierpnia w Heraklionie
6 października 1908 Republika Krety ogłosiła niepodległość. 30 maja 1913 została włączona do Grecji. W roku 1941 w czasie II wojny światowej wyspa była sceną zażartej bitwy pomiędzy niemieckimi spadochroniarzami a broniącymi jej oddziałami alianckimi.
Wczesnym rankiem 28 października 1940 roku około godziny 3, tuż po zakończeniu wystawnego bankietu, który odbywał się niemieckiej ambasadzie, Emanuele Grazzi udał się do domu Joanisa Metaksasa. Włoski ambasador przekazał do rąk greckiego premiera ultimatum, które zawierało szereg żądań. Wśród nich znalazły się takie jak możliwość swobodnego przejścia wojsk włoskich do granicy grecko-albańskiej, oddanie kontroli nad lotniskami, portami oraz innymi strategicznymi miejscami znajdującymi sie na terytorium Grecji.
Komentarze
Wypełnij poniższy formularz aby dodać komentarz